گوریل فهیم

داشتم فکر می‌کردم من اگر جای کینگ چارلز سوم بودم می‌شدم کینگ سیاوش اول. می‌رفتم تو کاخ باکینگهام می‌نشستم و صبحانه انگلیسی می‌خوردم. ولی واقعا احساس می‌کنم حس بی‌خودی دارد. باید هفتاد سال منتظر می‌ماندم تا این اتفاق بیافتد. بعد چه‌جور پادشاهی هستم که هیچ‌کسی من را آنجای خودش هم حساب نمی‌کند. پرنس ویلیام هم برای مرگ زودرسم لحظه‌شماری خواهد کرد تا خودش شاه مملکت بریتانیای کبیر و متعلقاتش بشود. تازه کاخ باکینگهام نه استارباکس دارد، نه می‌توانم از پنرا برد برای صبحانه‌ام بیگل بخرم با پنیر و کره و نه می‌توانم بروم کلاب بوکس تایتل و تو کیسه بوکس کلی جب و هوک و کراس و آپرکات بزنم. برای همین به نظرم ادامه دادن به همین زندگی یک مقدار کسل‌کننده سیاوشی-گوریلی گزینه بهتری باشد. پانوشت: راستی اینجا کسی هست تو مونترئال کانادا که بخواهد برویم قهوه بخوریم؟ حوصله‌ام سر رفته. نوشته شده توسط گ ف | در جمعه ۱۴۰۱/۰۶/۱۸ | گوریل فهیم...